“Als een stem als die van VISÃO het zwijgen wordt opgelegd, worden we allemaal armer, kwetsbaarder en eenzamer.” De berichten die onze lezers ons sturen

Ik ben al meer dan 27 jaar lezer en abonnee van Visão. Naast de digitale editie koop ik het wekelijks in de kiosk, uit overtuiging, om te steunen... Dit zeg ik als: ik ben met je opgegroeid, ik heb van je geleerd, ik heb de wereld gezien door de ogen van je journalistiek. En vandaag, met pijn in het hart, schrijf ik deze woorden niet alleen als trouwe lezer, samen met mijn man, maar ook als iemand die het gevoel heeft dat ze een essentieel deel van haar verbinding met waarheid, reflectie en vrijheid verliest. Visão is voor ons en voor velen altijd een symbool geweest van serieuze, eerlijke en moedige journalistiek. Een tijdschrift dat nooit bang was om na te denken, te onderzoeken, te verontrusten wanneer nodig, om te belichten wat sommigen liever in de schaduw lieten. Een thuis waar strengheid en menselijkheid hand in hand gaan. Een referentie. Daarom verneem ik met immense droefheid van de mogelijke ontbinding van dit buitengewone project. Hoe zijn we hier terechtgekomen? Het idee om zoveel excellente professionals te zien zonder de ruimte die ze verdienen om hun roeping te volgen, is een harde klap, niet alleen voor hen, maar ook voor ons allemaal, hun lezers. Want wanneer een stem als die van VISÃO het zwijgen wordt opgelegd, worden we allemaal armer, kwetsbaarder, eenzamer. Maar ik wil niet alleen maar met verdriet schrijven! Ik wil vooral een boodschap van hoop achterlaten. Ik geloof, en wil geloven, dat het nog steeds mogelijk is om dit pad te keren. Dat er nog steeds handen en wilskracht zijn die Visão kunnen redden. Dat kwaliteitsjournalistiek, geschreven met ziel, nog steeds zijn plaats en waarde heeft in dit land. Dat het vertrouwen van lezers, opgebouwd in de loop van decennia, een mobiliserende kracht kan zijn! Ik weet dat het niet alleen van ons, de lezers, afhangt. Maar ik weet ook dat ons zwijgen een vorm van opgeven zou zijn. En ik zal niet opgeven! Niet voor Visão, noch voor alles wat het vertegenwoordigt. Aan degenen die dit tijdschrift maken, mijn diepste respect en dankbaarheid. En de zekerheid dat, wat er ook gebeurt, jouw stempel op ieder van ons, de lezers, blijft drukken en zal blijven drukken!

Met liefde en hoop